خداحافظ ای ماه غفران و رحمت

خداحافظ ای ماه عشق و عبادت

خداحافظ ای ماه نزدیکی بر آرزوها

خداحافظ ای ماه مهمانی حق تعالی

خداحافظ ای دوریت سخت و جانکاه

خداحافظ ای بهترین ماه الله

در این فراز، حضرت سجاد سلام ‏هاى وداعى براى رمضان دارند و مى ‏فرمایند که ما با این‏ قول با رمضان وداع مى ‏کنیم:

«فَنَحْنُ قَائِلُونَ: السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا شَهْرَ اللَّهِ الْأَکْبَرَ وَ یَا عِیدَ أَوْلِیائِهِ.»

«السَّلَامُ عَلَیکَ یَا أَکْرَمَ مَصْحُوبٍ مِنَ الْأَوْقَاتِ وَ یا خَیْرَ شَهْرٍ فِى الْأَیَّامِ و السَّاعَاتِ».

بهترین مصحوب و همراه، مصحوبى است که خیرى رسانده و شرّى نداشته؛ چون هر مصاحبى ممکن است در مصاحبت با او، انسان هم بهره‏ مند بشود و هم صدمه بخورد، ولى رمضان ماهى و همراهى است که فقط حُسنِ جوار دارد. او براى ما آزارى نداشته است، ولى حالا ما داریم از او جدا مى ‏شویم.

یک دوستى را که آدم از او فاصله مى ‏گیرد یا یک کوزه ‏اى را که مدتى از آن آب خورده است را از دست مى ‏دهد، دل شکسته مى‏ شود.
حالا ما داریم از شهر بزرگ خدا، عید اولیاى خدا، بهترین مصحوب و بهترین مصاحب جدا مى ‏شویم، چگونه دل شکسته نباشیم!! به قول یکى از دوستان، رمضان سالِ دیگر هم که بیاید رمضانِ سال دیگر است، جاى خودش را دارد، جاى امسال که نیست.
دوباره ما آن قدر تا سال دیگر کسرى مى ‏آوریم که بخواهیم با آن جبرانش کنیم.

در این ماه خوب است که انسان لحظه‏ هایى براى تأمل در بینات‏ و هُدى‏ و فرقان‏ و عنایات و غفران و رحمت و انابه حق داشته باشد.

اگر انسان ولو لحظه ‏اى از این ماه را چشیده باشد- که در دعاهاى‏ روزهاى ماه رمضان مى‏ خوانیم: «شَهْرُ الْأِنَابه»، «شَهْرُ التَّوْبَة»، «شَهْرُ الْمَغْفِرَة»، «شَهْرُ الْبَرَکَة»- آن وقت مى ‏بیند که از چنین ماه بى آزارى با این همه نور و خیر و‌ برکت، دارد فاصله مى ‏گیرد و هنوز کوزه ‏اش را هم آب نکرده و دستش را هم نشسته است.