تهمت به نظام اسلامی از هر تهمتی مخرب تر است. یک تهمت در سال۸۸، کشور را با فتنه‌های بزرگی روبرو ساخت. طرح آشتی ملی که این روزها مطرح شده، بیش از آنکه پیشنهاد باشد؛ تهمتی به نظام است.

تهمت، گناه بسیار بزرگی است و جزء گناهان کبیره به حساب می‌آید. چه کاری می‌تواند زشت‌تر از تهمت زدن به یک بی گناه باشد. قرآن کریم این گناه را اذیت و ظلم نسبت به دیگران دانسته و فرموده است: «وَ الَّذینَ یُؤْذُونَ الْمُؤْمِنینَ وَ الْمُؤْمِناتِ بِغَیْرِ مَا اکْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتانًا وَ إِثْمًا مُبینًا[احزاب/۵۸] و آنان که مردان و زنان با ایمان را به خاطر کاری که انجام نداد‏ه‌اند آزار می ‏دهند؛ بار بهتان و گناه آشکاری را به دوش کشیده‌اند.» تهمت‌ها با یکدیگر برابر نیستند؛ گاهی کسی را متهم به دروغگویی یا دزدی می‌کنند؛ گاهی فردی متهم به روزه‌خواری یا ترک نماز شده و گاهی نسبت زنا یا حرام زادگی به کسی می‌دهند. تمام این تهمت‌ها گناهانی بسیار بزرگ است؛ ولی برخی از آنها نسبت به برخی دیگر بزرگتر است. مانند تهمت زنا که اگر با چهار شاهد عادل اثبات نشود، تهمت زننده، هشتاد شلاق را باید تحمل کند و حدّ دارد.[۱] امّا از این تهمت بزرگتر هم وجود دارد. تهمتی که در این یادداشت به آن خواهیم پرداخت.

تهمتی بزرگتر از دیگر تهمت‌ها
گناه تهمت به یک جمع، بسیار بزرگتر از تهمت به یک فرد است. مطمئناً مدیون چند نفر بودن، بسیار سخت تر از بدهکاری به یک نفر است. کار در تهمت‌های جمعی گاه به جایی می‌رسد که کسب رضایت از آن گروه، ناشدنی می‌شود. درباره گناه تهمت زدن به یک مؤمن، در حدیثی از پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) داریم که حضرت فرمودند: «مَن بَهَتَ مُؤمِناً أَو مُؤمِنَةً أَو قَالَ فِیهِ مَا لَیسَ فِیهِ أقَامَهُ اللهُ تَعَالی یَومَ القِیَامَةِ عَلَی تَلٍّ مِن نَّارٍ، حَتَّی یَخرُجَ مِمَّا قَالَهُ فِیهِ[۲] هر كس به مرد یا زن مؤمن بهتان زند یا درباره او چیزی بگوید كه از آن مبراست، خداوند متعال در روز رستاخیز او را بر تلّی از آتش نگه دارد تا از حرف خود درباره آن مومن برگردد.» یا امام صادق(علیه‌السلام) تهمت به یک نفر را، گناهی سنگین تر از کوه‌های سر به فلک کشیده دانسته و فرمودند: «الْبُهْتَانُ‏ عَلَى‏ الْبَرِيِ‏ أَثْقَلُ مِنَ الْجِبَالِ الرَّاسِيَات‏[۳] بهتان زدن به آدم بی‌گناه (گناهش) سنگین تر از کوه‌های بلند و استوار است.» حال باید کسی که یک گروه را متهم می‌سازد، بیاندیشد که چه گناه بزرگی را مرتکب شده است. اینکه می‌گویند اهالی فلان شهر تنبل هستند؛ یا آن قوم ساده لوح‌اند و… همگی مصادیق تهمت‌های گروهی است؛ گناهی که بزرگتر از تهمت به یک فرد محسوب می‌شود.

چه وقیحانه
تهمت زدن به دیگران وقاحت می‌خواهد و نیازمند بی‌شرمی است. چنانکه حضرت امام علی(علیه‌السلام) فرمودند: «لا قحَةَ كَالبُهتِ[۴] هیچ بی‌شرمی و وقاحتی بالاتر از بهتان نیست.» برخی از افراد وقاحت را به حدّی می‌رسانند که نه یک نفر و نه یک گروه، بلکه یک نظام را متهم می‌کنند. مطمئناً تهمت به نظامی اسلامی، از تمام تهمت‌ها بالاتر و سنگین تر است. تهمت به نظام است که روح امید را در مردم ذبح می‌کند، مردم را نسبت به اسلام بدبین می‌کند و چه فتنه‌ها که از همین تهمت‌های ناروا به پا نمی‌شود. یادمان نرفته که بعد از انتخابات پرشکوه سال ۸۸ یک تهمت، آرامش ما را، نظام ما را، جایگاه بین المللی ما را چگونه خدشه دار کرد. مقام معظم رهبری حضرت آیت الله خامنه‌ای(مدظله) در فرمایشات خویش، پس از اتفاقات آن سال، ۲۲ گناه نابخشودنی فتنه گران را ذکر کردند. یکی از آن گناهان تهمت به نظام بود. ایشان بیان داشتند: «نظام اسلامی شأنش بسیار بالاتر است از این چیزهائی که بعضی به نظام اسلامی نسبت می‌دهند، متهم بکند، این اشکال بر آنها بیشتر هم وارد است. تهمت زدن به یک شخص گناه است، تهمت زدن به یک نظام اسلامی، به یک مجموعه، گناه بسیار بزرگتری است.[۵]» و نیز فرمودند: «در این فتنه‌های بعد از انتخابات، آن چیزی که اساس قضیه است، این است که رأی مردم و حضور مردم از نظر یک عده‌ای نفی شد، مورد خدشه قرار گرفت، نظام تکذیب شد، مورد تهمت قرار گرفت. گناه بزرگی که انجام دادند، این بود.»[۶]

یک درخواست یا یک پیشنهاد؟
پیشنهادهایی که برخی از افراد می‌دهند و به زبان جاری می‌کنند؛ رنگ و بوی تهمت می‌دهد. اینکه برخی می‌گویند: کشور نیاز به آشتی ملی دارد، مصداق روشنی از تهمت به نظام است. این جملات یعنی در بین ملّت غیور ایران و مسئولان نظام یک قهر و قطع رابطه وجود دارد. وگرنه آشتی ملی را برای چه مطرح می‌کنند؟ این عبارت را برای ملتی که در گرداب فتنه اسیر شده و شکل جنگ زدگان را به خود گرفته و مردم از مسئولان و مسئولان از مردم سیر شدند؛ به کار می‌برند. این تعبیر چه سنخیتی با این روزها و این سال‌های جمهوری اسلامی ایران دارد. مگر همگامی و همراهی مردم و مسئولان در تشییع جنازه رفیق دیرین، و همسنگر و همگام دوران مبارزات نهضت اسلامی، و همکار نزدیک سالهای متمادی مقام معظم رهبری، مرحوم حجت الاسلام و المسلمین هاشمی رفسنجانی دلیلی بر اوج الفت ملی نیست؟ مگر تشییع جنازه باشکوه شهیدان راه خدمت دشوار و انجام وظیفه پرخطر، آتش نشانان جان باخته در حادثه پلاسکو، گویای وحدت میان مردم و مسئولان نبود؟ واقعاً کسی که شرکت میلیون‌ها نفر در راهپیمایی عظیم ۲۲ بهمن را در سراسر کشور دیده باشد؛ چگونه می‌تواند حرف از آشتی ملی بزند؟
حضرت آیت الله خامنه‌ای(مدظله) در پاسخ به این حرف وقیحانه، فرمودند: «مگر مردم با هم قهر هستند که بخواهند آشتی کنند؟ قهری وجود ندارد، البته مردم ما با کسانی که در سال ۸۸ به روز عاشورای حسینی اهانت کردند و با قساوت و لودگی و بی‌حیایی، جوان بسیجی را در خیابان لخت کردند و کتک زدند، قهر هستند و با آنها آشتی هم نمی‌کنند.»[۷] بله ملت ما با آن افرادی که در سال ۸۸ به عاشورا و عزاداران حسینی اهانت کرده و سوت و کف روز عاشورای ۶۱ هجری قمری را زنده کردند؛ نه تنها قهرند، بلکه مانند ملعونان روز عاشورا آنها را لعنت نیز می‌‎کنند. بین دوستداران حسینی و راهیان راه بهاییت و حامیان صهیونیست، هیچ آشتی‌ای امکان پذیر نیست.

کلام آخر
برخی از پیشنهادها به جای آن که یک اقدام خیرخواهانه باشد؛ یک تهمت وقیحانه است. از جمله آن پیشنهادها، پیشنهاد طرحی برای آشتی ملی است. طرحی که بیشتر بوی فتنه می‌دهد. ملت ما هوشیار و بیدار است و با بصیرتی عمارگونه، به خوبی می‌داند که آنها چه در سر دارند. آری کسی که دستانش در دستان رهبری بصیر باشد؛ گرفتار فتنه‌ها نخواهد شد.

پی‌نوشت
[۱] رک: سوره مبارکه نور، آیه ۴.
[۲] عيون أخبار الرضا عليه السلام‏، ابن بابويه، محمد بن على‏، نشر جهان‏، تهران‏، ۱۳۷۸ ق‏، ج۲، ص۳۳.
[۳] الأمالي( للصدوق)، ابن بابويه، محمد بن على‏،  تهران‏، ۱۳۷۶ ش‏، ص۲۴۵.
[۴] غرر الحكم و درر الكلم‏، تميمى آمدى، عبد الواحد بن محمد، دار الكتاب الإسلامي‏، قم‏،۱۴۱۰ ق‏، ص۷۶۸.
[۵] بیانات حضرت آیت‌الله خامنه‌ای(مدظله) در خطبه‌های نماز عید سعید فطر.
[۶] بیانات حضرت آیت‌الله خامنه‌ای(مدظله) در دیدار اعضای مجلس خبرگان رهبری.
[۷] بیانات حضرت آیت‌الله خامنه‌ای(مدظله) در دیدار مردم آذربایجان شرقی با رهبر انقلاب.